در دهکده‌ای کوچک مردی زندگی می کرد که به ابله بودن اشتهار داشت و

ابله هم بود. تمام آبادی مسخره اش می کردند. ابلهی تمام عیار بود و مردم کلی با او

تفریح می کردند. ولی او از بلاهت خود خسته شد. بنابراین از مرد عاقلی راه چاره را

پرسید.

مرد عاقل گفت: مساله ای نیست! ساده است. وقتی کسی از کسی تعریف کرد

تو انکار کن.

اگر کسی ادعا می کند که «این آدم مقدس است»، فوری بگو: نه! خوب

می دانم که گناهکار است.

اگر کسی بگوید: «این کتابی معتبر است» فوری بگو:

«من خوانده و مطالعه کرده‌ام!»

نگران نباش که آن را خوانده یا نخوانده ای٬ راحت بگو «مزخرف است!»

اگر

کسی بگوید «این نقاشی یک اثر هنری بزرگ است» راحت بگو: «این هم شد هنر؟ چیزی نیست

مگر کرباس و رنگ . یک بچه هم می تواند آن را بکشد.»

انتقاد کن٬ انکار کن٬

دلیل بخواه و پس از هفت روز به دیدنم بیا.

بعد از هفت روز آبادی

به این نتیجه رسید که این شخص نابغه است:

ما خبر از استعدادهای او نداشتیم و اینکه او در هر موردی اینقدر نبوغ

دارد.

نقاشی را نشان او می‌دهی و او خطاها را به شما نشان می‌دهد.

کتاب‌های

معتبر را نشان می‌دهی و او اشتباهات و خطاها را گوشزد می‌کند.

جه مغز نقاد

شگرفی! چه تحلیلگر و نابغه‌ی بزرگی!

پس از هفت روز پیش مرد عاقل رفت

و گفت:

دیگر احتیاج به صلاح و مصلحت تو ندارم. تو آدم ابلهی

هستی!

تمام آبادی به این آدم فرزانه معتقد بودند و همه می گفتند: چون نابغه‌ی ما مدعی

است این مرد آدمی است ابله٬ پس او باید ابله باشد!